Ik leid mezelf nu al een aantal weekjes dagelijks om de tuin.
Bij wijze van experiment.
Aanleiding was dat ik gewoon standaard veel te optimitisch plan.
Zo van: eens kijken.. wat moet er vandaag allemaal gebeuren…
Dit. En Dit. O en dit is ook leuk. En dat kan er ook nog wel bij.. En dat moet toch echt eens af…
En aan het einde van de dag was ik dan regelmatig zwaar gedesillusioneerd.
En gefrustreerd.
Ik ken mezelf immers niet pas sinds gisteren.
Hoe dom dat ik elke keer weer in dezelfde valkuil stap..
Want mijn lijstje was verre van helemaal afgewerkt.
Dan maar anders.
Met een simpel taaltrucje:
Ik noem mijn to-do’s geen to-do’s meer, maar ideeën.
In plaats van hele waslijsten met klussen die vandaag geklaard willen, heb ik nu een verzameling ideeën van wat ik vandaag allemaal zou kunnen doen.
Inhoudelijk is er niets veranderd.
Maar het klinkt meteen veel vrolijker.
Als er echte moetjes tussenzitten, prioriteer ik die, maar verder laat ik het gewoon komen zoals het komt.
Krijg ik daardoor meer gedaan?
Nee, joh.
Hiervoor liep ik de kantjes er immers ook al niet van af.
En qua tijd of puf is er niks veranderd.
Maar voor mijn gemoedsrust is het een wereld van verschil.
En al ik een keer door mijn ideeënvoorraad voor die dag heen ben, heb ik altijd wel een ideetje achter de hand wat ik als volgende zou kunnen oppakken. Ik heb zo’n to-do — eeh — ideeënlijstje namelijk ook voor de langere termijn.
Ik zou zeggen: experiment geslaagd (c:
Wat is jouw favoriete manier van zelfbelazering?
