Er is iets wat ik nog steeds niet echt snap, maar wel vaker van dichtbij heb meegemaakt. Sterker nog: Ik maak zelf ook onderdeel uit van dit fenomeen (bij voorbaat excuses aan iedereen die zich na het lezen beledigd voelt (c; ).
“Individueel zijn we best leuk, maar samen worden we een soort randdebielen.” Zo verzuchtte een directeur een keer over zichzelf en haar mededirecteuren.
Die uitspraak suddert inmiddels al best wat jaartjes in mijn achterhoofd. En ik vind hem nog steeds intrigerend.
Overal om ons heen zie je namelijk dat relatief domme entiteiten samen een eenheid vormen met extra kwaliteiten, zoals slimmer inspelen op verandering. Samen zijn ze iets anders dan de som der delen. Dat heet emergentie. En het vraagt geen directe aansturing van boven. (Kijk maar in de eerste comment, daar heb ik een link met een leuk uitlegfilmpje hierover gedeeld. Niet over directeuren. Wel over water en mieren. En in het Engels.)
Hoe kan het dan toch dat naar verwachting intelligenten entiteiten, zoals directeuren of managers, samen juist regelmatig vast lijken te lopen. Dus samen dommer lijken te worden?
Raar toch? Tenzij je vastlopen al emergente extrakwaliteit meetelt (c;
Wat helpt nou? Wie het weet, mag het zeggen.
En je mag me ook heel graag desillusioneren. Misschien werk jij wel in of voor een directie of managementteam dat juist samen sterker is? Dan ben ik heel benieuwd naar jullie geheim!
