Ergens in mijn zolderkamertje dat ik nog steeds in mijn ouderlijk huis heb, staat, tussen kinderboeken, stapels brieven en oude – eehm – meuk mijn poëziealbum.
Het is een fraai vierkant boekje, gebonden in zacht lichtbruin leer, dat meeveert als je erin drukt.
Ik heb het ergens op de basisschool gekregen en iedereen heeft er iets ingeschreven. Familie, schoolvriendjes, de priester, de juf. Een hartverscheurende mix van kitsch en volkswijsheid over vriendschap en al dan niet verbloeiende bloemetjes.
Mijn moeder heeft er iets ingeschreven dat me na al die jaren nog aan het denken zet (vrij vertaald):
Als je aan deze wereld een beetje warmte wilt geven, kun je die het beste eerst in je eigen thuis verspreiden en niet alleen het brood, maar ook de ziel en het leven met elkaar delen.
Waarom dit bij mij zo resoneert?
Het pleit voor openheid en kwetsbaarheid. Voor je laten zien, delen wie je bent. En dat creëert de verbinding die wij als mensen nodig hebben om goed voor elkaar te zijn.
Het gaat om delen. En ik geloof erin dat wij een fijnere wereld, een fijnere samenleving kunnen creëren als we meer voor de ander over hebben.
Het nodigt uit om in het klein te beginnen. Je hoeft je niet meteen te richten op het hele land of de hele wereld, op de grote problemen.
Start gewoon in je directe omgeving. Dat is haalbaar. Vriendelijk en toegankelijk.
Ultiem zegt het: je hebt invloed. Je kunt van je directe omgeving een betere plek te maken.
En in een tijd van grootse, globale vragen, maar ook van complexe worstelingen in organisaties met soms geresigneerde en moedeloze collega’s vind ik de gedachte zelf iets te kunnen doen extreem bemoedigend.
Misschien ga ik er maar mee beginnen om op mijn werk ook zo’n poëziealbum aan te leggen. Eentje vol kitsch en volkswijsheid en een uitspraak die jaren later nog resoneert.
