Daar sta ik dan. Met blote voeten en in sportkleren die al sinds jaren hun knusse verstopplek achterin de klerenkast niet hadden verlaten. Op een enge weegschaal van een sportstudio. We doen een nulmeting. Gewicht, vetpercentage, metabolische leeftijd (whatever that may be). Alles. Slik.
“Dit soort weegschalen deugen toch niet”, stel ik mezelf gerust. Toch durf ik te kijken. Shit.
De rest van de week leg ik mezelf steeds weer uit dat ik me dit alleen heb aangedaan om straks het verschil te kunnen zien. Een eerlijke, harde kijk op de data. Waar sta ik nu. (Een te strak zittende broek heeft trouwens een vergelijkbaar effect (c; ) niet leuk, wel nuttig. En in dit geval is het zelfs logisch wat me te doen staat: sporten.
Ook op het werk zijn dit soort meetmomenten vaak allesbehalve onverdeeld prettig. Ik heb de laatste tijd meegemaakt dat een deelnemer drie keer moest slikken, omdat zij had verwacht dat we al veel verder waren, dat een andere het als controle op zijn werk ervoer en dat mensen ongeduldig werden, omdat ze liever meteen wilden werken aan de toekomstplannen. Helemaal ongelijk kan ik ze niet geven. Het is confronterend en iets oppakken geeft energie.
Toch is juist voor een groep zo’n meetmoment meer dan alleen een foto van de huidige situatie. Je zorgt ervoor dat je allemaal hetzelfde beeld hebt van waar je staat. Je creëert een gevoel van noodzaak en ontwikkelt slagkracht. En je creëert ruimte voor #kwetsbaarheid, fouten toelaten en er vervolgens met elkaar tegenaan gaan. Dat is pure winst en die verzacht de pijn van het eerlijk durven kijken.
Met een eenvoudige methode die je uit de #sociocratie 3.0 kunt lenen (voor de liefhebbers: kijk eens naar het patroon voor het co-creëren van een voorstel), heb je die eerste harde kijk op de realiteit trouwens ook binnen de kortste keren achter de rug.
In essentie gaat het erom, dat je vragen stelt. En wel neutrale vragen waarmee je de huidige situatie kunt verhelderen. Dus geen verstopte meningen 😉 Je vraagt naar feiten, naar het verleden en het heden. Laat alle aanwezigen hun vragen opschrijven en begin dan met één vraag per persoon. Zo kan iedereen zijn kijk op een gelijkwaardige manier inbrengen. Wie een antwoord op een vraag heeft, mag hem geven.
Het helpt als je van tevoren aankondigt dat je deze stap zet en dat je dus nog niet toekomt aan oplossingen. En het helpt ook als je van tevoren afspraken maakt over de intentie: elkaar helpen en geen verwijten. (Tot mijn schande moet ik toegeven dat ik dit zelf regelmatig vergeet en dat dat dan voor teleurgestelde verwachtingen zorgt.. maar ik blijf #leren..).
Door alle vragen weet je wat er sowieso relevant is en wat je dus mee wilt nemen in de vervolgstappen. Aan het einde heb je dan een goede basis om weer samen vooruit te kijken en samen te gaan bouwen.
Tot het volgende meetmoment. Misschien is na de vakantie een goed idee? Voor een frisse start? Dan ga ik ook weer op die enge weegschaal. Beloofd (c;
