Gisteravond liep ik met mijn man door bet Burgemeester Rijkenspark in Santpoort. Onderweg kwamen we een paar kabouters tegen die net als wij genoten van het prachtig warme weer – en wie weet ook van het feit dat ze hun kind aan oma en opa hadden uitbesteed (c:
Eerst vonden we er één. In badslippers en met snorkel stond hij half verstopt onder een brug lekker te genieten van een stroompje water rond zijn tenen. Heerlijk. Wat later vonden we zijn maatjes. Gezellig allemaal bij elkaar in alle soorten en maten.
En omdat ik ik ben, veronderstelde ik dat die badslippertuinkabouter daar vrijwillig alleen onder die brug stond. Dat hij genoot van de stilte en het alleen zijn.
Als die kabouters samen een zelforganiserend team zouden zijn, hadden ze met zo’n buitenbeentje wel potentieel een probleem. Een goed saamhorigheidsgevoel is daarvoor namelijk cruciaal.
Toch kan het, ook voor die tevreden Einzelgänger daar onder de brug. Als je maar goede afspraken met elkaar maakt, wat je van elkaar verwacht en een goed ritme ontwikkeld voor plannen, werken en evaluleren (neen geen typfout (c: )
In principe verschilt dat waarschijnlijk helemaal niet zo veel met werken in een nietzelforganiserend team. In beide gevallen helpt het om de eigen voorkeuren tegen elkaar uit te spreken: Werk je liever alleen of liever samen of misschien verschilt dat ook per dag, en onderwerp?
Welke kabouter ben jij? Als je dat van elkaar weet kun je er rekening mee houden.
