“Ben jij hiërarchisch?”
Eigenlijk was die vraag tijdens een kennismakingsgesprek wat brutaal. Maar iets in het gedrag van de directeur triggerde mij.
Zij moest er even over nadenken en kwam toen met het meest reflectieve antwoord dat ik me kan voorstellen:
“Naar beneden niet. Maar naar boven toch nog vaak.”
Wow. Spijker op z’n kop.
Want, wees eens eerlijk, lieve #teamleider, lieve #manager, lieve #directeur.
Herken jij dit ook niet?
Je doet keihard je best om met je medewerkers op ooghoogte te praten. Hen gelijkwaardig te bejegenen.
En dat lukt ook meestal wel goed. Alleen jammer dat je medewerkers toch vaak niet het achterste van hun tong laten zien, terwijl dat bij jou toch echt kan!
Maar als je eigen baas dan aan tafel verschijnt, ga je toch ook weer in de hiërarchiemodus. Niet dat je dan niets meer durft, maar je moet er wel je best voor doen om het woord te grijpen of tegen te spreken of simpelweg het achterste van je tong te laten zien.
Net als je eigen medewerkers…
Best een bijzonder beeld wat je zo krijgt: een organisatie die van boven naar beneden plat is en van onder naar boven hiërarchisch.
Escher zou daar prachtige kunst van kunnen maken.
Wat heb jij nodig om het goede voorbeeld voor je medewerkers te worden en ook zelf naar boven minder hiërarchisch te gaan doen?
En hoe ga jij je eigen baas daarbij helpen? Bazen zijn namelijk ook maar mensen (c;
