“Vriendje gemaakt!” Mijn zoontje zegt het best nuchter, maar ook met onmiskenbare trots.
Het is de eerste ochtend op de camping en als enig kind komt hij er niet omheen, gewoon zelf contact te leggen. Anders wordt het best saai met alleen maar zijn ouders..
Hij stapt dus noodgedwongen op andere kinderen af, vraagt iets, laat iets zien of doet gewoon mee.
En – tadaa – vriendje gemaakt.
Binnen no time is hij gewoon onderdeel van het netwerk aan kids dat zich hier in het sociale systeem van de camping in steeds weer andere samenstellingen formeert.
Als volwassenen doen we dat soms ook nog.
Op feestjes, congressen of als we ergens met een nieuwe baan beginnen. Alhoewel dat vaak veel geformaliseerder gaat.
Stel je nou eens voor dat je na de zomer terugkomt op je werk.
Stel je voor hoe je dan de imaginaire camping opgaat en vriendjes maakt.
Over de grenzen van je afdeling heen.
Met collega’s die je nog nooit hebt gesproken.
Als we dat met die kinderlijke openheid gaan doen, kunnen wij als volwassenen vast ook zo’n sterk, flexibel netwerk bouwen.
Eentje waarin je jezelf mag zijn, maar je ook aanpast.
Waar je mee mag doen, maar je ook mag terugtrekken.
Waar je samen de regels bepaalt en herbepaalt.
Waar jij soms de leider bent, en waar je soms naar iemand anders luistert.
Waar je keihard ruziemaakt en de volgende dag weer heerlijk met elkaar speelt – eh werkt.
Wees als een kind op een camping: maak vriendjes!
